Ένα «ηθικολογικό» κείμενο σε ιστοσελίδα αθλητικού περιεχομένου. Μα γιατί; Να πει κανείς τι για μια τέτοια υπόθεση που ήδη «εκδικάζεται» με διαδικασίες εξπρές στο διαδίκτυο;
Τα σχόλια, τόσα πολλά που τα αποκαλείς και πλειοψηφία, στο ίντερνετ δοκιμάζουν τις αντοχές και τις ανοχές του καθενός. Τον κάνουν να αναρωτιέται τι θα έκανε εάν είχε χαρακτήρα ανάλογο με αυτό που εικάζεται πως έχει ο Κιμ Γιουνγκ Ουν και ένα πυρηνικό οπλοστάσιο στην κατοχή του.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Δεν είναι μόνο οι λεπτομέρειες που σοκάρουν στην υπόθεση απόπειρας βιασμού και εν συνεχεία της δολοφονίας της κοπέλας, αλλά και η αντίδραση πολλών ανθρώπων που εκτός facebook κυκλοφορούν κανονικά με ονοματεπώνυμο, ταυτότητα και οικογένειες ανάμεσά μας.
Το debate περιορίζεται σε δύο πράγματα, που δείχνουν να μονοπωλούν τις διαδικτυακούς διαξιφισμούς εκείνων που παρουσιάζονται ως απόδειξη ενός ξοφλημένου ηθικά και συνειδησιακά έθνους. Πρωτίστως μας ενδιαφέρει η εθνικότητα των φερόμενων ως δραστών. Ήταν Έλληνες; Ξένοι; Ο ένας ήταν Αλβανός. Όχι, ήταν Βορειοηπειρώτης. Ναι, αλλά δεν σας είδαμε να λέτε τα ίδια για την υπόθεση της Μυρτούς. Α, δεν είχατε την ίδια ευαισθησία τότε. Και το γαϊτανάκι του παραλόγου συνεχίζεται σε ένα επίπεδο πολύ πιο κάτω από το ελάχιστο που μπορεί να θεωρηθεί αντιπροσωπευτικό του ανθρωπίνου είδους.
Πριν προλάβεις καλά-καλά να συνέλθεις από τον οχετό και να πάρεις μια ανάσα, αναλογιζόμενος πάντα τον Κιμ και το κουμπί του, έρχεται το δεύτερο σοκ. Η ποινικοποίηση του θύματος. Τι φορούσε; Τι δικαιώματα είχε δώσει; Πόσο προκλητικά είχε ντυθεί; Πόσα μαθήματα είχε περάσει; Και η μόνη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό αβίαστα είναι με την μορφή ερώτησης. Τι στο διάολο κουβαλάτε στα κεφάλια σας, μωρέ;
Μια νέα κοπέλα έχασε την ζωή της. Τελεία. Για λόγους για τους οποίους δεν ευθύνεται. Τελεία, επίσης. Και δύο άνθρωποι (χωρίς λοιπούς χαρακτηρισμούς) κατηγορούνται για τον θάνατό της. Τελεία και παύλα.
Τα υπόλοιπα αφορούν μόνο την δικογραφία. Για την κοινωνία δεν θα έπρεπε να έχουν την παραμικρή σημασία. Αυτό το διπλό έγκλημα, βιασμός και δολοφονία, είναι ο καθρέφτης του κόσμου μας και τα γεμάτα μίσος σχόλια φανερώνουν τον παραμορφωτικό φακό με τον οποίο τον παρατηρούμε.
Σαν τις εικόνες που ανεβάζουμε στα social media, τίγκα στα φίλτρα, έτσι και οι γνώμες και οι προτεραιότητές μας φιλτράρονται από την δική μας αντίληψη για το τι είναι πραγματικά σημαντικό. Έτσι η αξία της ανθρώπινης ζωής ελαχιστοποιείται μπροστά στην ανάγκη να προβάλλουμε τις δικές μας «αξίες».
Την κοινωνία θα έπρεπε να την ανησυχήσει μόνο ένα πράγμα. Πώς γίνεται μέλη της, ανεξάρτητα από θρησκείες και εθνικότητες που την αποτελούν, να έχουν χάσει κάθε ίχνος σεβασμού στη ζωή του διπλανού τους. Πώς είναι δυνατόν σε ένα κόσμο που απολαμβάνει πρωτόγνωρη (σε σχέση με το παρελθόν) σεξουαλική ελευθερία, να φτάνει κάποιος στο έγκλημα επειδή δεν του «έκατσε» αυτή που επιθυμούσε. Ποιες τοξικές αντιλήψεις κρύβονται μέσα σ' αυτά τα μυαλά; Και γιατί δεν έχουν ξεριζωθεί από εκεί μέσα;
Και προχωρώντας στην ηθική κατάβαση του σύγχρονου ψυχισμού μας, βάζεις στην εξίσωση κάθε ανάλογο έγκλημα που μια ζωή πετάχτηκε στα σκουπίδια για ένα κρεβάτι, ένα κινητό ή μερικά ευρώ.
Έχουμε δομήσει έναν κόσμο που το «θέλω» γίνεται κυρίαρχο και έρχεται με την μορφή απαίτησης, λες και πρόκειται για μια ιδιότυπη μορφή χρέους απέναντί μας. Λες κι έχουμε μάθει πως οι πάντες μας τα χρωστούν όλα και το μόνο που αρκεί είναι να απλώσουμε τα χέρια μας για να αποκτήσουμε αυτό που θεωρούμε πως οφείλει, χωρίς πολλά-πολλά, να γίνει δικό μας. Σαν να έχουμε διδαχθεί από τους γύρω μας πως όλα έρχονται δίχως κόπο και χωρίς επιπτώσεις.
Αυτή η ελαφρότητα συνείδησης βρίσκεται παντού στην καθημερινότητά μας, αλλά βρίσκει την απόλυτη, την «κορυφαία» -αν επιτρέπεται ο όρος-, έκφρασή της όταν στη μέση μπαίνει ο παράγοντας της ανθρώπινης ύπαρξης. Του δικαιώματος ενός ανθρώπου να ζει και να αναπνέει με τον δικό του τρόπο και ρυθμό, εφόσον εκείνος δεν επηρεάζει τους άλλους. Είναι τουλάχιστον τρελό και ένδειξη ομαδικής παράνοιας το να προκύπτει μείζον θέμα με τις επιλογές του καθενός και να περνά σε δεύτερη μοίρα η δεδομένη αλλοτρίωση ολόκληρης της ύπαρξής μας.
Το να μιλήσεις για τις ηθικές αξίες μιας εποχής ή μιας κοινωνίας δεν συνεπάγεται αναγκαστικά ότι ανήκεις σε μια συγκεκριμένη ομάδα, κόμμα, ιδεολογία. Η ηθική δεν είναι τσιφλίκι κανενός για να την προσαρμόζει στις «ανάγκες» του και να την διαμορφώνει ανάλογα με τις ταυτότητες θυτών και θυμάτων. Το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στην αναγνώριση της απουσίας της και μια τέτοια διαπίστωση θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο της όποιας συζήτησης, δίχως αφορισμούς και αποκλεισμούς για τα στόματα από τα οποία προέρχονται οι προτάσεις.
Ο άδικος χαμός μιας κοπέλας έγινε ο βουβός μάρτυρας του διαζυγίου που έχουμε πάρει με την ηθική μας. Τα σχόλια που τον συνόδευσαν μετατράπηκαν σε απόδειξη ότι δεν μπορούμε να παραμένουμε βουβοί απέναντι σε αυτούς που έχουν απολέσει οριστικά την ανθρωπιά τους. Και από ό,τι φαίνεται, δυστυχώς είναι τα παιδιά και τα αδέλφια μας, που μεγαλώνοντας μέσα σε ένα τέτοιο νοσηρό περιβάλλον, μετατρέπονται για (ψύλλου) πήδημα σε βιαστές και δολοφόνους.
Ακούτε τον Νικόλα Ακτύπη μαζί με τον Γιώργο Μαραθιανό στον ΣΠΟΡ FM 94,6 στην εκπομπή Δυο Λέρες Μόνο, κάθε απόγευμα 17:00-18:00 από Δευτέρα έως Παρασκευή.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
